07.15 uur Kukulukuuuuuuuuuuuuk daar gaat die vervelende wekker weer!
Vandaag de laatste wedstrijddag, de dag van de Ocean Events. Misschien is Meer Events een betere naam, want eigenlijk was de locatie te vergelijken met Susteren. Er zijn evenveel golven (geen), alleen het Duisburgse strand is veel kleiner. Maar ondanks deze “tob”locatie, gingen we een supermooie oceandag tegemoet, met echt ondenkbare prestaties, waar zullen we beginnen?
Laten we maar vooraan beginnen, bij de finale Surfrace voor de dames.
Op dit eerste onderdeel was het gelijk raak, Maartje van Keulen zwom naar een prachtige zilveren medaille voor Nederland. De eerste stap voor een succesvolle dag was gezet. Bij de heren werd Ruud Huijts 19e. Debutant Ruud van Bommel werd 22e vóór de Belg Christiaan Van Camp. Dit was de enige finale deze ochtend. De andere onderdelen die ochtend waren de iron(wo)man en board race, echter hier moesten eerst voorrondes voor worden afgelegd. En de Nederlanders hadden de smaak goed te pakken! Alle dames bij de board race (Monique, Ineke en Anneloes) en bij de Ironwoman (Maartje, Ineke en Sandra) gingen door naar de finale en bij de heren hadden we ook maar liefst 2 heren in de finale van de Ironman (Hans en Rik) en mocht Hans zich ook nog eens bewijzen in de board finale.
Na deze smaakvolle ochtend gingen we weer naar de eetschuur om even bij te tanken. Helaas pindakaas ging dat feest niet door, want de Duitse tobkoks hadden besloten om "kippensoep" te maken. De soep was echter ver te zoeken. Verder was er iets van drab met spaetzel smaak, dus dat was ook al niet veel soeps. Vandaar dat bij de meeste atleten de volle borden retour op de afwaskar verdwenen. Na dit culinaire meetmoment, waar de koks duidelijk hun Michelin-ster verloren hadden, gingen wij naar het hotel om de accu op te laden. Er stond namelijk een drukke middag en avond op het programma.
Nadat het eten bij iedereen lekker was gezakt (was deze keer niet zo moeilijk) en een welverdiende siësta had gehad van maar liefst een dik uur, kwam iedereen weer helemaal fris en fruitig aan de start. Na een geweldige boardrace finale van zowel de Dames als de Heren, begonnen we aan de rescue tube rescue race. Bij de dames moest er gescoord worden voor het estafetteklassement en dus haalde Sandra al haar reserves naar boven om Nederland naar een 3e plaats te zwemmen. Voor de verandering maar weer eens een podiumplaats voor Nederland op de estafettes. Bij de Heren mocht GOLDEN OLDIE HANS de drenkeling Ruud Huijts gaan ophalen. En het mooiste moment van de week brak aan. Hans bracht door een geweldig zwemmen Nederland naar een 2e positie en bulldozers Robert en Rik hielden deze positie vast. Tranen, ongeloofwaardige blikken, vreugdesprongetjes, het kon niet op, de heren hadden iets ongelooflijks moois gedaan. Alle lifesavers van alle landen leefden mee, geweldig, het strand stond op zijn kop.
Deze prestatie inspireerde het team nog eens om een tandje bij te schakelen op de resterende onderdelen. Dat bleek wel tijdens de Board Rescue bij de heren, die uitgevoerd werd door Ruud Huijts en Rik op het Veld. Ruud beet zich namelijk vast in Lutz Heimann van het Duitse team, die op dat moment aan de leiding ging naar de boeien. Op het strand vroeg menigeen zich al af of hij zich letterlijk vast had gebeten. Vlakbij de boeien moest Ruud een beetje bij sturen maar kwam alsnog derde aan bij de boei. Op dat moment schoot er een rood-wit Dolphin board onder begeleiding van Rik weg van het strand, op weg naar Ruud. Helaas was het gloedjenieuwe board een beetje onwillig en wierp direct na de start zijn eigenaar af. Omdat het op vlak water was, kon de rest van het veld in deze korte tijd Rik inhalen. Maar gelukkig wist Rik snel weer het heft in handen te nemen en ging direct in de achtervolging. Vanwege de inspiratie en de wil om te winnen werd als snel het deelnemersveld weer bijgehaald. Ook bij het opstappen van de drenkeling werd veel tijd gewonnen. Jammer genoeg was het snelheidsverschil op de terugweg alleen nog groot genoeg om Italië in te pakken. Met deze estafette werd dan ook de 6e plaats behaald door beide heren.
De dames board rescue was een herhaling van de WK in Italië, weer een prachtige 2e plaats, achter Australië, die geschrokken waren van de op de tenen tikkende Nederlanders. Knap van de dames om onder deze druk, deze prestatie neer te zetten. Want met deze laatste estafette podiumplaats, haalde de 5 Nederlandse dames goud in het estafetteklassement. Maar het Wilhelmus moest nog ff op ons wachten, want er moest nog ff door de hele ploeg gebikkeld worden in de Ironwoman en Ironman.
De volgorde van onderdelen van het koningsnummer was deze keer Boarden, Skiën, Zwemmen. Terwijl Hans en Rik lagen te ploeteren in en op het water, werd er door de rest van het team op de kant geploeterd om al het materiaal op te vangen dan wel klaar te leggen. Net als bij de dames was er voor de heren ook geen ontkomen mogelijk aan de heerschappij van de Australiërs. Hans en Rik moesten helaas het hoofd bieden aan professionele Life Savers Zane Holmes en Nathan Smith. Ondanks dit laatste zware loodje werden er door Hans maar liefst 6 en door Rik 4 punten in het bakje gedaan. Respectievelijk een 11e en 13e plek. Hulde!
De vrouwen moesten ook hun meerdere erkennen in de Australische vrouwen die maar liefst 1, 2 en 3 werden. Maar een 8e (Maartje), 10e (Sandra) en 13e (Ineke) plek was dik verdiend en betekende veel puntjes in het bakje. Een geslaagd en voldaan toernooi voor de lifesavers.
Maar daarmee was de dag nog niet ten einde. Allereerst waren er prijsuitreikingen. Ondertussen was het al geen verrassing meer dat we het Wilhelmus mochten gaan zingen, maar des te mooier was het. Gelukkig mocht het publiek ook dichterbij komen tijdens de huldigingen. En dus werd het Wilhelmus luidkeels meegezongen door de aanwezige Nederlanders voor het snelste dames estafette team ter wereld!!! Zelfs aan het zingen van het volkslied konden de andere landen een puntje zuigen, de Nederlanders konden namelijk wel in de maat blijven! Na de prijsuitreiking werd het materiaal afgespoeld en vakkundig op de millimeter precies weer op de Bondstrailer gebonden.
En toen, toen was het tijd voor feest en eten...
Na een vlugge douche, kwam iedereen tip top beneden, met in de hand natuurlijk nog wel een Nederland jasje, want helemaal afscheid nemen van ons trainingspak konden we natuurlijk nog niet en misschien stonden er nog wel wat prijsuitreikingen op het programma :)! Gelukkig hadden wij eigen busjes en konden we lekker op eigen gelegenheid richting de bbq in Dusseldorf. We hebben dan ook met volle teugen genoten van deze rit, maar liefst 2 x zo lang over gedaan, dan dat de routebeschrijving van de Duitsers vermelde. Maar ach zo hebben we wel een verdwaald park gezien, een uitwijking moeten maken voor brandweren en een prachtige kermis gezien. Uiteindelijk heeft Jolanda met haar charmes een taxichauffeur over weten halen die voor ons is gaan rijden en ons foutloos naar de bbq bracht. En gelukkig hadden ze nog wat over gelaten, want honger dat hadden we! Aanvalluh!!!
Dat deden we dan ook. Het had ons waarschijnlijk op dat moment toch niet uitgemaakt wat ze ons hadden voorgeschoteld, als het maar veel was. Deze bbq was echter van topkwaliteit en er werd door meerderen dan ook deelgenomen aan de tweede ronde. Toen we klaar waren met eten en Australië ook van de party was, konden we beginnen met misschien wel het mooiste gedeelte van de wedstrijd, de huldiging, of oorkonde uitreiking, want medailles mochten niet van de World Games Association. Beetje jammer. Maar desondanks werd het een prijsuitreiking om nooit te vergeten. De heren stonden naast de grote namen van Australië en Duitsland bij de Rescue Tube Rescue Race huldiging. De heren van Australië meldden de Nederlandse heren, dat ze in februari samen met ons die gekke Duitser (Lutz "Preimann" Heimann) willen gaan verslaan. Die uitdaging staat. We zullen alvast een voorschot proberen te nemen op de EK.
Ook de dames namen nog verschillende oorkondes mee naar huis en Maartje mocht zelfs een oorkonde mee naar huis nemen met de betiteling 2e beste dame van het hele veld. Toen was het tijd om de jasjes in de tas te stoppen en de alcohol er in te laten vloeien. Echter van links en rechts kwamen er tips om richting het World Games Plaza te gaan. Maar aangezien we eigen busjes hadden en de route toch goed genoeg wisten, genoten we natuurlijk eerst nog ff van de gratis bier en wijn. We hadden aan de andere kant ook nog een achterstand in te halen. Maar na een “I love you” te hebben gezegd tegen de hoogste pief van de ILS bleek het toch echt tijd om te gaan. In een mooie stoet reden we richting het World Games Plaza.
Gelukkig duurde de terugreis vele malen korter als de heenweg en waren we precies op tijd op de plaza om te feesten. Vooral het hoekje dat ingericht was als strand, compleet met zand en strandkorben, was favoriet bij de aanwezige Life Savers. We hopen dat zo ongeveer duidelijk is gemaakt hoe de sfeer was. Het is namelijk moeilijk voelen via internet. Alhoewel een bepaalde insider, kuchRudikuch, beweert dat hij het een en ander gevoeld heeft op internet. Er volgde ook nog even een kussengevecht, waarvoor alle credits naar de Australische Alexandra Bannon. Goed bezig! Ondertussen was het al in de vroege uurtjes gelopen en werd het tijd om rustig aan terug te keren richting hotel, we moesten immers de korfballers nog richting goud aanmoedigen. Er werd nog een poging gedaan om een mooie vlag te bemachtigen, maar vanwege veiligheidsredenen werd deze poging gestaakt. In de ochtend bleek echter dat men ons ook helaas voor was geweest. Weet iemand waar die vlaggen zijn gebleven???
Als je het weet mag je niks zeggen.