Een dag uit het leven van ...

Tja, daar sta je dan.

Begin april ben je vertrokken voor een lange reis.


IJzersterk ben je, niet te kraken. Alles is veilig bij jou. De goederen die aan jou zijn toevertrouwd zullen niet beschadigd raken. Je bent het toonbeeld van betrouwbaarheid, onverzettelijkheid, kracht, stevigheid. En toch ging er iets verkeerd.

De reis op zich was best goed. Begin april vertrokken, half april al op Tenerife aangekomen. Maar toen ging het mis. De douane was al vervelend. Ze wilden precies weten welke spullen je bij je had, waar ze voor dienden, van wie ze waren, hoeveel ze waard waren. Je wilde ze best van dienst zijn, maar je baas had de spullen zo goed weggeborgen dat je er zelf niet eens bij kon.

Uiteindelijk vond de douande het wel best. Ze hadden er geen zin maar in. "Verdwijn dan maar!!", riepen ze je nog na. En daar ging je. Fantsoenlijk vervoer had je niet eens gekregen. Achter op een vrachtwagen ging je het eiland over, richting El Medano. Maar waar kon je dan slapen? Daar had je baas wel iets voor geregeld maar blijkbaar waren de Spanjaarden niet zo betrouwbaar als de baas wel dacht.

Op het pleintje aan het strand was geen plaats. Op het andere strand was ook geen plaats. Uiteindelijk werd je ergens aan de kant gezet. Zomaar. In the middle of nowhere. Ergens achter een huis, of in de buurt van de molens. Je wist zelf niet eens waar je was. Je baas had wel geregeld dat vrienden je op zouden vangen wanneer je aangekomen was, maar daar kwam nu ook weinig van terecht. Hoe konden die vrienden weten waar je was, wanneer eigenlijk niemand het wist?

En daar stond je dan. Eenzaam en verlaten. De spullen die je meegekregen had waren nog steeds veilig, maar het zag ernaar uit dat er niemand gebruik van zou maken. Wat een droefenis.

Morgen is er weer een dag. Hopelijk word je snel gevonden.

(uit het dagboek van een zee-container …….)