Eerst maar eens vroeg opstaan. De koffers staan al klaar. Het is altijd weer de vraag of je alles bij je hebt, maar als alles in de auto staat ben je klaar voor een week Zuidpool, een week Sahara of een week op de bodem van de oceaan.
In Duisburg was alles al in volle gang. Je ziet overal sporters van verschillende sporten en uit verschillende landen. De touwtrekkers gingen net weg met een bronzen en gouden(!) medaille op zak en de kanopoloërs waren goed op weg voor een finaleplaats.
Eerst maar eens de hotelkamer opzoeken. Niet slecht, met soms een mooi uitzicht, maar helaas liggen de kamers wel ver uit elkaar. Na het uitpakken: eten. Alle sporters eten twee keer per dag in de grote eettent vlakbij het zwembad. Het ziet er allemaal goed uit. En het eten ook.
Vervolgens eindelijk de eerste kennismaking met het zwembad. De grote vraag is altijd maar weer hoe glad de bodem is, dit in verband met het afzetten bij het nemen van een hindernis of het oppakken van een pop. Ons cijfer: een 7.
De startblokken zitten een beetje los en er is helaas weinig ruimte voor het publiek. Maar verder geen klachten.
Na de op drie na één na laatste puntjes op de i te hebben gezet, moesten we snel omkleden om op tijd bij de kanopolofinales te zijn. Bij de dames werd het Duitsland-Engeland en bij de heren Duitsland-Nederland. Wij waren dus uiteraard volledig in oranje gehuld.
Onze support voor de Engelse dames mocht helaas niet baten. In een bloedstollende wedstrijd (de gelijkmaker acht seconden voor tijd!) waren de Duitse dames in de verlenging toch te sterk.
Samen met de Nederlandse korfbalploeg (ook in oranje) stonden wij vervolgens als één man achter de Nederlandse heren. Met schorre kelen zagen wij “onze mannen” met 3-1 het goud in de wacht slepen. De stand in de strijd tussen de Nederlandse en Duitse supporters: zehn zu NULLLL! Danke. Met een voldaan gevoel naar het eten en dan naar bed.