Zoals gezegd stond 16 september 2006 in het teken van één van de, zoniet dé mooiste ocean wedstrijd van het jaar; de LifeSaving Cup in Scharbeutz. Op vrijdag middag was de eerste delegatie, met Stefan Ubbink, Peter Hülkenberg en Robert Hendriks al vertrokken om na de 6 uur durende reis niet al te laat aanwezig te zijn. Later op de avond vertrokken ook Jeroen Koster en Axel Tichelaar richting Noord-duitsland. Bij aankomst bleek al dat de Ostsee er zin in had. Het waaide flink en de golven waren redelijk vertegenwoordigd.
Tegen de tijd dat de zon opstond was het ook tijd om wakker worden, wakker worden, wakker te worden en richting Seebrücke te gaan. Daar bleek dat de Ostsee er nog steeds zin in had en daarom werd er voor de verandering NIET om de pier heen gevaren. Is toch zonde als je Force Field board zo´n pier probeert terug te koppen.
Om 8 uur werd er gestart met de Board Race voor de heren. Niet iedereen mocht zijn boardkwaliteiten demonstreren, slechts 3 strijders per team. Stefan wist zich als eerste te plaatsen voor de finale, door bij de eerste 4 in de serie te eindigen. Ook Robert wist dit kunstje te flikken. Axel was iets minder gelukkig en werd nét vijfde.
Daarna werd gelijk met de Rescue Tube Rescue race gestart, met 10 ploegen in de serie welteverstaan. Omdat we geen mietjes zijn, gingen er 4 door naar de finale. Na een lekker stukje het water inlopen, slaagde Robert er voor de traditie in om ineen keer Xeal in de torpedo te klikken. Dorrdat het touw een beetje tussen de torpedo zat, was het touw wat korter en de combinatie redder/drenkeling ook. Dit leverde lekker veel golf-mee-pik-voordeel op en zo werd er als tweede gefinisht in de serie.
De cap was nog niet af of er werd al gemarshalled voor de Board Race finale. Na de start was het veld gelijk langgerekt. Na de eerste boei, ging iedereen plat voor het evenwijdige stuk. De leider op dat moment, Bengt Behrens van Stralsund, nam dat even later iets te letterlijk en viel van zijn board. Dat koste hem uiteindelijk ook de overwinning. Op de terugweg konden hier en daar wat golven gepakt worden. Helaas voor sommigen meer daar dan hier. Sebastiaan Theel van Stralsund wist te winnen, gevolgd door Matthias Krause van Region Uetersen. Bengt wist gelukkig voor hem nog net 3e te worden, anders was het wel heel zuur geweest. Stefan bokste nog een mooie 6e plaats eruit en Robert wist de 8e plaats veilig te stellen.
Het board was nog niet neergelegd of er werd al aangevangen met de Rescue Tube Rescue finale. De drenkelingen mochten via de Zeebrug naar de boeien zwemmen en waren daar maar al te blij mee. De redders konden weer fijn voor Robert een stukje lopen. Ook fijn was dat Robert de traditie voortzette door in de finale het klikken weer in de soep te laten lopen. Op de terugweg waren er weer wat golven, die de ene keer all een turbo boost werken en even later als de noodstop. Even later kon de drenkeling worden overgegeven aan de helpers die ook een flinke klus hadden aan het stuk lopen. Er zat nog een 6e plaats in uiteindelijk.
Na de Tube was het zaak af te drogen en naar de voorlopen van de Beach Flags te gaan. Als je in een latere serie zat kon je zelfs nog even warmlopen. Stefan mocht gelijk in de eerste serie aan de bak en was helaas de laatste die eruit vloog voor de serie klaar was. Gelukkig voor hem maakte hij dit weer ruimschoots goed met andere finaleplaatsen. In de derde loop was Hulkenboer aan de beurt, deze keer flikte hij het om de finale te halen, door bij de laatste 4 van de serie te zitten. Robert volgde het goede voorbeeld en mocht ook naar de finale.
Die finale was even later en de 16 finalisten waren er klaar voor. In de finale zaten verschillende bekende namen van de Nivea Trophy. Ook zaten er anderen in, die door het nieuwe regelement dit jaar niet goed genoeg waren om in de enige ploeg daar te mogen starten van hun Ortsgruppe. Kortom een interessant veld. Hulkenboer was het eerste en enige Nederlandse slachtoffer en vloog er als zesde uit. Hiermee werd hij elfde en kon niet ontevreden zijn. De laatse 3 hadden mekaar eerder gezien, het waren Atilla "De Hun" Sezen van Schwerte 1, Marco Raddatz van de Regio Uetersen en Robert van de GZG-ers. Marco was een beetje van slag en meende dat het dezelfde 3 waren als vorig jaar, Robert meende dat hij daar niet bij was. Volgens Marco was het dan het jaar dáárvoor. Atilla merkte op dat hij er toen niet bij was. Waarom dit interessant is? Marco Raddatz wil niet meer meedoen met Rettungschwim wedstrijden, hij is er een beetje klaar mee. Zijn teamleden hadden hem toch overgehaald om mee te doen door hem een Kast Bier te beloven als hij bij de eerste 3 op zowel de Beach Flags én de Surf race zou zijn. Geen wonder dat je dan van slag bent. Om een kort verhaal lang te maken werd Atilla 3e. Marco en Robert deden de finale van Wilhelmshaven na en werden 2 en 1.
Ergens na de Flags werd de Surf Race doorgevoerd. Voor sommigen even de kans om te rusten. Jeroen Koster deed het rustig aan en had haast nog punten meegepakt. Nummer 19 kreeg deze keer alleen geen punten mee naar huis. Om de missie van Marco af te ronden, hij kon net zo goed de Surf Race als de Beach Flags en werd ook tweede. Kortom zijn team was het haas en kon een kast bier uitbetalen.
Na al die sensatie was het weer tijd voor de mannen van de wateronderdelen, om hun kunstje te vertonen. De Rescue Board Rescue Race Relay was het deze keer. Rookie of the Year Xeal Piggelmee, mocht starten en deed dat niet onverdienstelijk. Zijn goede begin was het kwart werk, de andere 3 deden het minstens zo goed en zo kwam Zevenaar als tweede uit de bus en ging naar de finale.
Rookie Xeal mocht in de finale weer het goede voorbeeld geven aan zijn teamgenoten. Hij kwam goed met het deelnemersveld mee. Hij stuurde nét als 8e Stefan richting de boeien. Stefan begon aan een ware inhaalstrijd en kwam zo als 4e/5e bij de drenkeling aan. Na het opstijgen van Xeal gingen ze al snel het andere team op de 4e/5e plek voorbij. Als 4e stuurde ze toen de tweede zwemmer richting het diepe. De tweede zwemmer had de vorm van Jeroen. Jeroen was ook in vorm en was niet veel later als 3e bij de boei! Op de terugweg werd het bijna nog spannend toen de Jeroen/Hulk combi in de buurt van nummer 2 kwam. Helaas kwam de streep eerder in zicht en een schitterende derde plek was het resultaat. Direct reden om het thuisfront op de hoogte te brengen voor sommigen.
Melding voor het digitale nageslacht: Helaas waren de batterijen vanaf hier op, dus jullie zullen het zonder foto's moeten doen. Voor die mensen die denken: "Houden die gasten dan helemaal geen rust?!" Jawel, net zolang als op deze foto:
Daarna was het aan de mensen die fijn stukje surfski wilden en konden varen. Zo'n dingen zijn nou eenmaal moeiulijk voor te bevaren. Jeroen bewees zijn talent en werd eerste in zijn loop. Bert presteerde er niet minder op en haalde alweer een finale. Later in de finale, waren er voor een aantal deelnemers wat frustraties, omdat ze meenden dat ze benadeeld waren door een te diepe startpositie. De rest trok zich er weinig van aan en was als een kanon weg. Stefan had nog wat kleine probleempjes en werd 10e. Jeroen was een stukje sneller, pikte een vet harde golf mee en werd 7e. Nivea Trophy Kampioen Ski Race Thorsten Sonsmann werd weinig verrassend 1e.
Wat hebben we dan nog meer om te doen? Oja de Ironman. Wie waren de gelukkig deze keer? Weer Stefan en Jeroen, maar goed ze vragen er ook zelf om. De volgorde was swim, ski, board, (run), dus kwamen de GZG Warriors goed uit de verf! Bert wist 5e te worden in zijn serie en Jeroen 3es.
Daarna het estafette klapstuk, de Taplin Relay. Hierbij moet vermeld worden dat Hans Vijge helaas gemist werd en er dus geen A opstelling was. Dáárbij moet dan weer vermeld worden, dat Jeroen Koster zijn blessure aan zijn schouder wou laten rusten en er dus geen B opstelling was. Rookie Xeal mocht daarom zijn eerste opwachting maken in de Taplin. Als eerste mocht Peter, ondanks zijn zwemkunsten, proberen het gat zo klein mogelijk te laten zijn. In Duitsland is, ik kan er maar niet vak genoeg op hameren, veel zwemtalent. Peter gaf alles en arriveerde als nummer 8 op het vaste land, sprintte alsof zijn leven er vanaf hing (misschien was dat ook wel zo, weet hij veel) en stuurde zo Bert Ubstar onderweg als nummer 8. Ook Stefan Ski-de alsof zijn leven ervan hing, een aantal deelnemers vroeg later nog wat die flits was geweest, DONNERWETTER? In ieder geval, mocht Robert niet veel later als 4e vertrekken voor een rondje Board! Rekent u even mee?! Alles is relatief en relatief gezien waren de nummers 1,2 en 3 niet ver weg. Het was immers een lekker stukje lopen voor Robert, dus de aansluiting was zo gevonden. Daarbij ging de nummer 3, Matthias Krause van de regio Uetersen, onderuit door de grote achtervolgingsdruk. De aansluiting was dus compleet. Na de eerste boei begon het zware peddelwerk op de buik pas echt. Langzaam maar zeker won Matthias een paar centimeter terug. Toen begon de terugweg, vanwege de golven zeer interessant. Met de eerste golf kwam Robert iets dichterbij, met de tweede nog een beetje, tot vlak achter Matthias. Golf 3: Robert dichterbij, Matthias weer verder weg, zo gaat dat... Het land komt in zicht, daar staan de sprinters al te wachten..
En toen vanuit het niets, met de gedachte nog bij de Open Taplin Relay Finale bij de Australische Kampioenschappen... Een "wave from the gods" met een grote smak van de golf zat Robert naast de heer Krause en werd het gelijk tijd om over te geven. Kortom VAN DAT BOARD AF EN TIK! Xeal stond al zelfverzekerd te wachten, om zijn eerst optreden in de Groen-Zilver-Groene Taplin waar te maken. Met een mega Beach Flags Jump vloog Robert van zijn Board en tikte gelijk met Uetersen de sprinter aan. Verder gebeurde alles in slow-motion. Zelfs in slow-motion liep Xela met Mach 3 het water uit, toch liep Lars nog naast Lexa. (Lars Tschachschal is mede-organisator en vulde even de rol in van vierde Uetersen deelnemer.) En toen, toen, ging Alex nog harder en was het gedaan met de regio Uetersen. Alsof de duivel hem op de hielen zat, met het vuur uit de sloffen, passeerde Axel, haast op lichtsnelheid de streep. Uetersen was allang af, en dus een 3e plek; BRONS! Wat niemand verwachte en zeker niet zag aankomen gebeurde. De C-opstelling wint brons!! HA!
Na een algemene vreugdedans, kwam de kers op de taart. De finale Ironman. Dat alles tegen de tijd dat de zon onder ging. Een voordeel voor Ubs, na het zwemmen kon hij alleen maar winnen. Jeroen had alleen een wat minder seizoen gehad door zijn blessure, maar ging er desondanks voor. Aan alles komt een eind, dus ook aan deze Ironman. Voor de GZG-ers geen onverdienstelijke afsluiting, van deze wedstrijd, met Jeroen op 5 en Bert op 7!!! Very leet zoals sommigen zouden zeggen.
Was het dan over? Ja. Nou bijna dan, snel douchen spullen inpakken en naar de Barbeknoei en prijsuitreiking. Daar konden snel de prijzen opgehaald worden en iedereen bedanken. Vervolgens kreeg Zevenaar nog een uitnodiging voor de laatste Grand Prix d'AlbersSee. Misschien te gek maar voor een enkeling de 15e ocean wedstrijd dit jaar. (!) We zullen zien. Ook werd Zevenaar nog gesmeekt om volgende keer toch dringend dames mee te nemen, zodat het totaalklassement gewonnen kon worden, of in ieder geval bij de eerste 3 te eindigen. Nu waren in het totaalklassement Heren en Dames bij elkaar... 6e!! HOERA.. Groter afwezigen waren de heren Aus Stralsund, die de eerste de beste auto naar huis hadden gepakt. Net als de mannen uit de regionen om Uetersen, vandaar dat hier en daar een podiumplek leeg bleef...
En toen, op wereldreis, naar Hoek van Holland, maar niet voor dat er met een knal afscheid was genomen. Vergeten we ook BIJNA te vermelden dat er dit jaar ook een cameraploeg was die loepzuiver uitgebreid Team Zevenaar heeft gefilmd! Hopelijk daarover later meer.
Foto's: Stefan Ubbink e.a.
Uitslagen: Rettungssport.com